अनायसै, तिम्रा सम्झनाले दुखाइ दियो यो छाती
सोच्छु, तिमीसँग भेट नभएको नै जाती
किन किन अनिर्णित कथा गुथ्या थ्यो यो मनले
तिमी सँग यो नजर नजुधेको नै जाती
आधीहुरी झै हलचल ल्याइ दियो त्यो सानो भेटले
दोबाटोमा हाम्रो भेट नभएको नै जाती
टुट्नु नै थियो त सम्पनाहरु किन सपना देख्नु
मेरा हर सपनामा तिमी नआएको नै जाती
बुझेर हो य नबुझेर तिमीले लत्याइ झै देखे
अब देखि मैले तिमीलाई नदेखेको नै जाती
राजु राई
०५-०४-२०१७
एउटा लाचार बाबुले आफ्नो परिवारलाई पेट्भरी खुवाउन नसक्नुको बिबशतालाई मृत्यु सँग साट्योउसले मुक्ती पायो तर परिवारलाई बिचल्निमा पारेर गयो बिधवा श्रीमती माथि भब-सागर आई पर्यो। एक-डेड महिना त छिमेकीहरुको सहयोगबाट जेन-तेन परिवारको गुजरा चल्यो तर सहयोग गर्ने मान्छेहरुको संख्या दिन-दिनै घट्न थाले पछी बिधवाले आफ्नै पौरखमा बाँच्ने अठोट गरेर कामको खोजीमा निस्की आय-आर्जनका अबसरहरुको खोजिमा सयौं ढोकाहरु ढक्ढक्याउन गई तर कँहि,कतै कसैले पनि उसका ब्यथाहरु सुन्ने कोसिश गरेननशक्ति,सत्ता र अबसरहरुको ब्यबस्थापना र परिचालन गर्ने ब्यक्ती तथा समुह सम्म पँहुच नभएका कारण उसले सबै अबसरहरु बाट बंचित हुनु पर्योन त उ द्वन्द पीडित थीइ,न त शाहीद परिवार न त आदिबासि जनजातिनै नै अभाबमा आत्मा हत्या गर्ने परिवारहरुका लागि भनेर राष्ट्रद्वारा पनि यस सिर्शकमा बजेट बिनियोजन भएको थिएनयसरी उसको भोक र अभाब राष्ट्रको प्राथमिकता भित्र परेन र उसको ब्यथा राष्ट्रको ब्यथा बन्न सकेन उसले निस्कर्श निकाली”सडकमा मागेर दयाको भिख खानु भन्दा शरीर बेच्नु निको”यसरी उसलाई परिस्थिती ले एउटा कठोर निर्णय लिन बिबश बनायो र उसले जिबिकोपार्जनका निमित्त बेस्याब्रितिको ब्यापार शुरु गरी
आफ्ना छोराछोरिबाट लुकीछिपि बेस्याब्रितु गर्नु पर्दा उसलाई आत्माग्लानी भएर आउथ्यो तर उसंग अर्को बिकल्प पनि त थिएन। मर्नु भन्दा बौलाउनु बेस भनेझै उसले पेशालाई ब्यबस्थित गर्दै गई र छोराछोरीहरु घरमा नभएको अवस्थामा ग्राहकहरुलाई घरमै बोलाएर सेवा दिन थालि। दुर्भाग्यबस एकदिन छोराले आमालाई घरमा आपत्तिजनज अवस्थामा भेटेपछी त्यस कुकर्मको पत्ता पायो र आमालाई बुवाको मृत्युको फाईदा उठाउदै परपुरुससँग नाजयात संबन्ध राखेकोमा रोश ब्यक्त गर्यो।बिबस त्यस आमाले यथार्ततालाई उजागर गर्न नपाउदै उक्त पुरुस माथि छोराले हमला गर्यो । उनिहरुका बिच भएको हानाहानमा दुर्भ्यागयबस आमा माथि धारिलो हतियार लाग्न गै आमाको घटनास्थल्मै मृत्यु हुन गयो।परिस्थितीले छोरो आमाको हत्यारा साबित हुनु पर्यो र उसलाई ज्यान मारेको अभियोगमा आजन्म काराबासको सजाय भयो परिवारमा बाँकी एक मात्र सदस्य अनुलाई गाँउलेहरुले सुरक्षा दिएउनलाई गाउकै एक सज्जनका घरमा सामान्य घरायशी काम सघाउनु पर्ने शर्तमा पालन्-पोशणको ब्यबस्था मिलाइयो
अनु एक्कासी तिनै सज्जन का छोराबाट बलात्कृत भएपछी गाउलेहरुले उनलाई पुन: अर्को ब्यबस्था गरे र उनलाई देश भरिकै ठुलो र सुरक्षित मानिने नाम चलेको नारी उत्थान केन्द्रमा राखिदिए उत्थान केन्द्र का कर्मचारी सँग अनुको नाजायत संबन्ध भएको हल्ला गांयियाँ-गुंयियाँ चल्न थाल्यो स्थानिय पत्रपत्रीकामा ” उत्थान केन्द्र भित्र यौन लीला” का सिर्शक मा समाचार सेमत छपियो समाचार छापिनासाथ उक्त केन्द्र का संचालकले त्यस कर्मचारीलाई अनुशासन को कारबाही गर्दै जाजिर बाट निकालिदिए अनु दुई जिउकी भएकी रहिछन उनले आफ्नो प्रेमीलाई घर भित्र्याउन अनुरोध गरिन तर उसले घरमा अर्की श्रीमती भएका कारण त्यसो गर्न नसक्ने बिबशता जाहेर गर्दै अब उप्रान्त उसको खोजि समेत नगर्नु भनि धम्कि दिएर हिढे पछी उनी बेसाहारा भइन
अनुले नारी उत्थान केन्द्रका प्रमुखलाई समस्या समाधानका लागि बिन्दी चढाईनकुनै सुनुवाई भएन, उल्टै उनलाई आन्तरिक अनुशासन पालना नगरि चरित्रहिन कृयाकलापमा संलग्न भएको आरोपमा केन्द्र बाट निकालियो यसरि आफ्नो प्रेमी बाट पाएको धोका र केन्द्र बाट समेत सहयोग नमिलेपछी अनु सडकमा जानु पर्योसाहाराबिहिन अनुले पेटमा भएको बच्चाको अनिश्चित भबिस्य देखेर सधै भरिका लागि यस संसार बाट बिदा लिने निधो गरिन र सिंहदरबर अगाडि गूड्दै गरेको ट्रक भित्र छिरेर आत्माहत्या गरिन
एउटी पागल आईमाई, उसकै लपर्बाहीले गर्दा ट्रकमा ठोकीई मृत्यु भई बाटो बन्द गर्नु परेका कारण सिंहदरबारको पश्चिम ढोकाबाट परिचालित उचस्तरिय सबारिहरुलाई सिंहदरबारको दक्षिण ढोकाबाट परिचालन गर्नु पर्दा परेको असुबिधाका लागि क्षमा याचना सहित को समाचार रेडियोबाट आँउदै गर्दा तपाईं खाडी मुलुकमा ११० डिग्रीको तापक्रममा मालिकका भेडाहरु चराउँदै हुनुहुन्थ्यो र यो समाचार सुन्न सक्नु भएन डोल्माहरु मृत्युदण्ड को सजय सुनेर बेहोस् थिए र यो समाचार सुन्न सकेनन गाँउलेहरु स्कुलमा भेटिएको बेवारीसे बम पड्किनगै मृत्यु भएका २१ जना विद्यार्थी हरुको सामुहिक दाहंसस्कारका लागी गएका रहेछन र यो समाचार सुन्न सकेनन
हामीहरु बिदेश गएर धेरै पैसा कमाउने चक्करमा दलाल बाट ठगिएर बैंकक को एउटा होटेलमा बन्दी जीवन बिताइरहेका थियौ र त्यो समाचार सुन्न सकेनौ उनिहरु सिंहदरबार को दक्षिण ढोका बाट छिरी आफुले नियमित रुपमा खाई-पाई आएको सुबिधा लाई बढाउनु पर्छ भन्दै सदनमा रोस्टम घेर्दै रहेछन र उनिहरुले पनि यो समाचार सुनेनन मात्र,धनपतिले यो समाचार सुनेछकिनकि नख्खु जेलमा उसको दिनचर्या भने कै नियमित रुपमा रेडियो सुन्नु र देशभरी घटेका र घटाईएका घटनाहरुमा परी मर्ने मान्छे हरुको लागत तयार गर्नु हो त्यस पागल आईमाई को मृत्युको समाचारले धनपती लाई अत्यन्तै खुशी बनायो उसको ठ्हर थियो कि सबै दुखीहरु यसरीनै मर्नु पर्छ र मारिनु पर्छर मात्र नयाँ नेपाल- सुखी तथा संब्रिद्धहरुको नेपाल हुनेछ उसले बाबुको मृत्यु र आमाको हत्यामा कहिल्यै पनि पश्चाताप गरेन बरु बैनी अनु को संझनामा एक छिन टोलायो र भगवान सँग अनु पनि चाडै मरिजाओस् र मुक्ती पाओस भन्ने कामना गर्दै भुसुक्क निदायो
हतार हतारमा दौडियको छ त्यो खुब जागरिलो राजनीतिक ज्यामी दाई सुटकेस हातमा छफोन साथमा छ -गर्दै हेल्लो उ आफ्नै ताल मा दैडियको छ जहाँ गय पनि जो संग भेटे पनि भन्छ उ हतारमा छु समय छैन म लागें है त :खै कुन्नी के का लागि हो उसले एउटा पेस्तोल पनि बोकेको छ उसले शायद आत्मा सुरक्षाको लागि होला राज्यलाई ग्र्याबिल गर्ने ठेक्का लियको छ उसले आज। तर खेताला भनेजस्ता पायको छैन । बेला बखत घुर्की पनि दिने गर्छ -मलाई मात्रै के को कर ? तर हतारियको छ बिकास गर्न टाउकोमा रातो फिता कसेर । पुरानै हसिया हथौडा गैंची बेल्चा खिया लागेका हतियारले नयाँ नेपाल को चत्कार देखाउने जादुको छडि लियर रातको निद हराम गरेको छ दिनको भोक बिर्सेको छ उसले । नयाँ बनाउन पुरानो भत्काइ दियो तर फोहोरको डंगुर फ्याक्ने जगै देखेन उसले ।
फोहोरको थुप्रो माथि नयाँ नेपाल को जग बसाउने जमर्को गर्छ उसले । उ आँफै एउटा इन्जिनियर पनि हो तर अपुरो इन्जिनियर परेछ क्यारे नयाँ नेपालको नक्सा कोर्नै सकेन । पुरानो नेपाल भत्कायर फोहोरको डंगुर फ्यांक्ने जगै नबनाइ नयाँ नेपाल को थालनि गर्�यो उसले । उसले बम प्रयोग गर्�यो रसी प्रयोग गर्�यो गोली प्रयोग गर्�यो खुंडा खुकुरी प्रयोग गर्�यो काम लाग्ने जिनिस घर बाहिर निकालेन बेकारका जिनिस आगोमा हालेन । अहिले आबस्यक जिनिस पुरियर गय -अनाबस्यक जिनिसले नयाँ नेपालको जगमा डिस्टर्ब गरेको छ । उसलाई थाहा छ योअनाबस्यक चिज हो तर उसले फाल्ने ठाउँ पायको छैन । फोहोर फाल्न पनि बिशेष ब्यबस्थिती स्थान को खोजिमा छ किनकी उ आँफै फोहोरको डंगुर हो ।
आज उसलाई अँध्यारो कोठा प्यारो भएको छ। कता हुन् परिवार कता छन् आफन्त साथी, ऊ बेखबर छे र पत्ता लगाउनुको पनि कुनै अर्थ रहँदैन भन्नेमा विश्वस्त छे। उसका रहरहरु एकपछि अर्को गर्दै विहानीको शीतको थोपाझैं विलाइ जान्थे। सम्पूर्ण जवानी घृणा, डर, त्रास, शोषणको बिंडो थाम्दैमा बित्यो। त्यस्तो कुनै पनि दिन भएन– आराम र शान्तिसित वितेको होस्। कताकता भट्किएका आत्माहरु उसमा समाहित हुन आउँथे र सम्पूर्ण समय खोसेर लान्थे। रात मात्र होइन, बिहान अनि मध्यान्हसमेत उसको भएन। नचाहेको पाहुना, नचाहेको खाना, नचाहेको काम उसको लागि अनिवार्य दैनिकी भएर बित्यो। प्रत्येक रात झपक्कै भएपछि मात्र उसले अपवित्र विछ्यौना पुग्ने मौका पाउँथी। कहिले काहीं बेहुली भएको सपना देख्थी अनि विउँझिदै बलिन्द्रधारा आँशु पोख्दथी। उसको दुलही बन्ने रहर कलिलैमा बन्धकमा परेको थियो– यो समाजको बन्द कोठामा चल्ने अवैध व्यवसायको लागि।
बच्चामै आमा–बाबु गुमाएकी रोजी (रुक्मिणी) १३ बर्षकै उमेरमा स्वर्गको भ्रमण गराउने, सुखको महासागरमा डुवुल्की मार्ने सपना देखेर शहर पसेकी थिइन्। रोजीको भाग्यमा त्यसै दिनदेखि विषाक्त खिया लाग्न थाल्यो जुन दिन उनकी घरबेटी आमाले उनलाई नारकीय बाटोमा धकेलिन विवश बनाइदिइन्। ठूलो घर, मोटर, नेता, व्यापारीसितको उठबस के के सपना देखाइनन् उनकी घरबेटी आमाले रोजीको जीवनमा। सहाराविहीन अनि अभावमा पिल्सिएकी रोजीको लागि घरबेटी आमाले कोरिदिको सपना, भाग्यरेखा साँच्चिकै स्वर्गमै प्रवेश गर्ने मार्ग हो कि भन्ने भान परेको थियो। त्यसैले अँगालिन् घरबेटी आमाबाट प्रशिक्षित धन्दाको बाटो। आज, भोलि, पर्सि गर्दै उनी बेचिंदै गइन्, लुटिंदै गइन्। मायाको नाटक गर्ने ब्वाँसाहरु उनलाई चुस्दै, थुक्दै गर्ने क्रम निरन्तर भै नै रह्यो । न त एक दिन कोही सपनाको राजकुमार आयो सिन्दुर बोकेर, डोली चढाई लैजान, न त बन्यो सपनाको महल। आमा बन्ने उनको रहर बिनाविवाह कैयौं भ्रुणहत्यामा पिल्सिन पुग्यो। प्रत्येक आगन्तुक उनको सुन्दरताको बर्णन गर्दै कुनै न कुनै कसम खान चुक्दैनथ्यो, तर दोहोर्याएर ऊ फेरि आउँदैनथ्यो।
समयको गतिले उनलाई शहरको प्रचलित नगरबधू बनाइसकेको थियो। प्रहरीको चिसो कुना उनको लागि सामान्य भैसकेको थियो। सडकमा उनी स्वतन्त्र हिंड्न सक्दैनथिन्। नाम–उपनामले चिन्नेहरु खिज्याउने, जिस्काउने गर्थे। त्यसले गर्दा उनको मौजुदा मूल्य पनि घट्न पुग्थ्यो। एकदिन घरबेटी आमासित उनले हिसाब मागिन्, परिणाममा मनमुटाब हातलाग्यो। उनी छुट्टै कोठा लिएर बस्न थालिन्। आफूजस्तै नगरबधुसित सम्पर्क बढाई उनीस्वयं धन्धा चलाउन थालिन्। नाम चलेका पत्रकार, नेता, समाजका ठेकेदार भनाउँदाहरु मुख कालो गर्न आउने गर्दथे। अँध्यारो कोठाभित्र नाङ्गिएका कैयौं नकाबहरु उनको आँखामा छन्। गोप्य राख्नुपर्ने सामाजिक नियम उनले इमान्दारीसाथ निभाएकी थिइन्। त्यतिमात्र नभै सत्य सेवा सुरक्षणमका ठेकेदारहरुको लागि निःशुल्क सेवा गर्दागर्दै एकदिन अपरिचित ‘सत्य सेवा’ को चङ्गुलमा फस्न पुगिन्। निशुल्क सेवाको बावजुद अतिरिक्त नजरानाको आपूर्तिमा कमी भएकोमा सदरखोर पुगिन् रोजी। उनले सैयौं आश्वासन दिने र महारानी भन्नेहरु कसैको पनि सहयोग पाइनन्। रोजीलाई यस पटक जिउ बेच्ने, मास्ने मुद्दामा सात बर्षको लागि सदरखोरमा राख्ने निर्णय दियो अदालतले।
रोजीको जीवन ‘दो दिनकी चाँदनी फिर उही अँधेरी रात’ को नियतिमा परिणत भैसकेको छ। उनको जीवनमा न त कुनै दिन माइतिघर अनि तीज आयो न त भइटीका। घरबेटी आमासँगै मनाएको दशैंको उनलाई याद छ। घरबेटी आमाको जेलभन्दा कडा नियमभित्र बाँधिएकी थिइन् उनी, कसैसित मनको बह, व्यथा पोख्ने मौकासमेत मिल्दैनथ्यो उसलाई। सदरखोरमै थाहा भयो उनलाई असाध्य रोगले गाँजिसकेछ। उनले बुझिन्, उनको जीवन नर्कमय भैसक्यो। उनी जिउँदै मरिसकि छन्। उनका सपना सिसाझैं टुक्राटुक्रा भैसके छन्। सदरखोरबाट निस्किएर सीधै गाउँ जाने योजना बनाएकी रोजीको इच्छा पनि पूरा भएन। उनले सम्झना भएसम्मका आफन्तको पत्ता लगाउन नखोजेकी होइन्– कोही मुगलान पसेका, कोहीले चिन्नसमेत अस्वीकार गरेका खबर उनले पाइन्।
अब केही समयमात्र बाँकी छ उनको सदर खोरभित्र बस्न पाउने अधिकार। कहाँ जाने, कसरी बाँच्ने– त्यही कुरा मात्र आइराखेको छ रोजीको मनमा। खोरबाट निस्कने दिन नजिकिंदै गर्दा खुशी हुनेहरुलाई देखेर आफूले आफैंलाई टोक्दछिन् रोजी– थुक्क जिन्दगी! उनलाई थाहा छ– न कोही लिन आउँछन् सदर खोरको ढोकामा न त कोही खुशी हुन्छन् उनको रिहाइमा। त्यही चिसो कुना, त्यही सुरक्षा गार्डको खरो आवाज प्यारो भैसकेको छ उनलाई। त्यहाँ कोही छैन तैपनि त्यै ठाउँमा जीवन विसर्जन गर्न पाए आनन्द मान्ने मानसिकतामा पुगेकी छन् रोजी। त्यस्तै सोच्दासोच्दै आँखाबाट तुरुक्क आँशु झर्यो। उनलाई पुछ्न पनि मन लागेको छैन। बगोस् सबै बगोस्, फेरि फेरि रुनु त पर्नेछैन। रोए पनि कसैले बुझ्ने छैन आँशु विनाको रुवाइ……….।
यस्तो उनको दैनिकी नै हो। एकान्त कोठामा एउटै साथी आँशु मात्रै त छ। अशक्त शरीर विरक्तिएको मनले चाहोस् पनि के? गम्छाले ओठको कलेटी मेट्न खोज्दछिन्, त्यहाँ त धेरै छिद्रहरु बनिसकेका छन्…….खटखट…….टिङटिङ……ढोका खुल्दछ ………सदरखोरको सिपाहीले ‘पोको–पन्तरो बोकर घर जान निस्क’ भन्ने आदेश दिन्छ। रोजी आदेश सुनेको नसुन्यै गरी घोप्टो परेर धेरै बेर रोइ रहन्छिन्। सिपाहीले तानेर उनलाई ढोकाबाहिर पुर्याउँछ। भोलिपल्ट सबै समाचारपत्रमा फोटो छापिन्छ रोजीको। लाशको फोटो। शीर्षक प्रायः एकै खालको हुन्छ– बेवारिसे लास पशुपति जङ्गल छेउमा।
फल्दैनौ भन्दैछौ जुन विरुवा फल्छ जरुर
तिम्रो विचारको पर्खाल एकदिन ढल्छ जरुर
प्रतिक्षा त गर्नै पर्छ प्राप्तीका लागि
ओथ्रा बसेको पोथीले चल्ला कोरल्छ जरुर
कैलेसम्म यस्तै मात्र रहला यो मौसम
आँधी हुरीका भरमा बतास चल्छ जरुर उ
ठ्नुपर्छ भोका पेटले कसेर कम्मर
झुप्राहरुको चुलामा आगो बल्छ जरुर
सन्देह पालेर मनमा सपना साकार हुँदैन
ताप चाहिन्छ फलाम पनि गल्छ जरुर
हुन त अहिलेका युवा पुस्ताले भक्तराज आचार्यको ’boutमा कम जानकारी राखेका नै किन नहोउन तर भजन शिरोमणी भक्तराज आचार्यले हाम्रो नेपाली सांगितिक क्षेत्रमा लगाएको गुन हामीले तिर्न कदापी सक्दैनौं। नेपाली सांगितिक क्षेत्रमा 
आफ्नो छुट्टै पहिचान बनाउन सफल भक्तराज आचार्य एउटा गायक मात्र नभएर एउटा सम्पूर्ण सांगितिक प्याकेजको रुपमा नेपाली सांगितिक क्षेत्रमा चम्किरहने तारा हुनुहुन्छ। भक्तराज आचार्य नेपाली सांगितीक क्षेत्रको यस्तो नाम हो जुन नाम सुन्ने बित्तिकै हाम्रो दिमागमा भक्तराज आचार्यले नेपाली सांगितीक क्षेत्रमा गरेको योगदानको कुरा आईहाल्छ। त्यसैले यसपटक www.razoo1984.wordpress.com मा भजन शिरोमणी भक्तराज आचार्यको ’boutमा जानकारी दिने प्रयास गरेका छौं।
धनकुटा देखी डुवर्स सम्म
सन् १९४२ मा धनकुटामा आमा रेनुका आचार्य र बुबा बलभद्रको कोख बाट जन्म लिनुभएका भक्तराज आचार्यले जन्मेको साढे एक वर्षमा नै आफ्नो बुबाको माया बाट बाञ्चित हुनु परेको थियो। त्यस पछी गाउँमा महामारी फैलिए पछी आमा रेनुका आचार्य सँग भक्तराज आचार्य पनी भारत तिर जानु पर्यो। भारत तिर गएर पनी सानै देखी संगितमा रुची राख्ने भक्तराज आचार्यलाई संगितको मोहले छाडेको थिएन। अझ पछी आफ्नो आमाले पनी काम गर्न नसक्ने अवस्था आए पछी परिवारको एक्लो छोरा भक्तराजले सानै उमेरमा पारिवारिक जिम्मेवारी पनी सम्हाल्नु परेको थियो। त्यसैले उहाँको बाल्यकालको समय पनी त्यती सुखद रुपमा बित्न सकेन। वेस्ट बंगालको डुवर्समा पनी भक्तराज आचार्यको बसाई त्यती सहज थिएन। सानै देखी सरस्वती पुजा लगायत अन्य कार्यक्रममा मौका पाउने बित्तिकै आफ्नो प्रतीभा देखाउन पछी नपर्ने भक्तराजको बाल्यकाल र युवा अवस्थाका केही क्षणहरु पनी त्यतै बिते। भारत बसाईको क्रममा भक्तराजले ईलाहाबाद बाट संगित सम्बन्धी औपचारिक शिक्षा पनी लिनु भएको थियो तर त्यती बेला सम्म भने उहाँको सांगितिक यात्राले त्यती फड्को मारिसकेको थिएन र सांगितिक ज्ञान भएर पनी कुनै गित रेकर्ड गर्नु भएको थिएन।
सांगितिक यात्राको शुरुवात:
वि.सं. २०३० मा काठमाडौंमा भएको “अधिराज्यव्यापी राष्ट्रिय गित प्रतियोगिता” मा भाग लिए पछी भने उहाँको सांगितिक 
जिवनले अग्रगती लिन थाल्यो। त्यसबेला उहाले गाउनु भएको राष्ट्रिय गित “होसियार यसबखत समयको मुखलाई चिन..” भन्ने गित बाट उहाँले गोल्ड मेडल प्राप्त गर्नु भएको थियो। त्यस गितमा उहाँले मात्र नभई रचनाकार तथा संगितकार अम्बर गुरुङले पनी गोल्ड मेडल प्राप्त गर्नु भएको थियो। यो गित नै उहाँले गाएको पहिलो गित थियो। त्यसपछी उहाँले रेडियो नेपालमा जागिर पाउनु भयो र उहाँको स्वरमा पहिलो पटक “मलाई जिवन चाहिन्छ…” बोलको गित गित रेकर्ड भयो। यो गित बाट शुरु भएको उहाँको सांगितिक यात्रा त्यती सहज भने रहेन। त्यो बेलामा पनी उहाँको आफ्नै शैली र पहिचान थियो। कतिले त उहाँको प्रतिभा देखी डराएर उहाँलाई अरुको गित गाउने, गित गाउन नसक्ने सम्म भने तर उहाँको पछाडी भने उहाँको कला देखी डराउथें। वि.सं. २०३० देखी २०४६ साल सम्मको साँगितिक यात्रामा उहाँले करीब ४५० वटा गितहरु गाउनु भयो जुन गितहरु अझै पनी हाम्रा माझ अमर र अजर भएर गुञ्जिरहेका छन। यती मात्र होईन उहाँले गाउनु भएका यतीका गितहरु मध्ये २०–२५ वटा गितहरुमा बाहेक उहाँले आफ्नै कम्पोजिसनमा तयार पार्नु भएको छ।उहाँको प्रतिभा र आँट देखेर डराउनेहरुले उहाँलाई अरुको गित गायो भनेर भने पनी उहाँको पछाडी उहाँकै प्रशंशा गर्ने गर्दथे। त्यही कुरा बाट प्रभावित भएर उहाँले आफ्नो कम्पोजिसनमा धेरै गितहरु गाउउनु भएको छ“, उहाँका छोरा तथा गायक स्वरुपराज आचार्य भन्नुहुन्छ।त्यती बेला रेडियो नेपालमा केही व्यक्तिहरुको हालिमुहाली भएकाले गर्दा पनी भक्तराज आचार्यले आफुलाई माथी उठाउन र आफ्नो पहिचान बनाउन धेरै संघर्ष गर्नु परेको थियो।”
“त्यती बेला रेडियो नेपालमा धेरै अस्वस्थ प्रतिष्पर्धा हुन्थ्यो। मेरो बुबा आफ्नो प्रतिभा र गायकिले गर्दा नै यती माथी सम्म उठन सफल हुनुभएको हो तर यसको लागी उहाँले धरै दुख भोग्नु भयो यती कि सायद अरु कुनै मानिस भएको भए उसले ति मानिसहरुको व्यावहार देखी आजित भएर गित रेकर्ड नै गर्ने थिएन“, स्वरुपराजको भनाई छ।
भक्तराज आचार्यको कालो समय:
समयको चक्र सँगै अगाडी बढिरहनु भएका भक्तराज आचार्यलाई २०४६ सालमा एउटा बज्रपात आईलाग्यो जुन घटनाले भक्तराज आचार्यलाई र उहाँको परिवारलाई एउटा संकटमा धकेलिदियो। निकै मेहनती र आफ्नो कुरामा अडिग रहने भक्तराज आचार्य माथी काठमाडौंको बौद्दमा सांघातिक हमला भयो। जसको कारणले उहाँको टाउकोमा १०० वटा टाँका लगाउनु परेको थियो।त्यो हमला सम्झिदा मलाई अहिले कसैको षडयन्त्र हो कि जस्तो लाग्छ। मेरो बुबाको प्रतिभा र गायन देखी धेरै डराउँथे जसले मेरो बुबा माथी सांघातिक हमला गरेका हुन सक्छन। त्यसै कारणले अहिले म र सत्य पनी डराएर हिडछौं किनकी हामी संगितमा लाग्दा जती हामीहरुले मित्र र फ्यानहरु बनाएका हुन्छौं त्यती दुश्मनहरु पनी कमाएका हुन्छौं। कसले कुन बेला कहाँ हाम्रो ’boutमा के सोचिराखेको छ त्यो पत्तै हुदैन। त्यसकै शिकार बुबा भएको हो जस्तो लाग्छ“, भक्तराज आचार्यको छोरा तथा गायक स्वरुपराजको भनाई छ।तर उहाँको त्यो चोट निको नहुदै उहाँलाई अर्को बज्रपात आईलाग्यो र उहाँको जिब्रोमा देखिएको सानो खटिराले क्यान्सरको रुप लियो जसको कारणले २०५० मा उहाँको जिब्रो काट्नु पर्यो र उहाँको सुरिलो स्वर हामीहरु माझ बाट टाढा भयो। अर्को अर्थमा भन्नु पर्दा नेपाली सांगितिक क्षेत्रले एउटा बहुमूल्य प्रतिभाको आवाज लाई गुमायो र नेपाली सांगितिक क्षेत्रमा अपूरणिय क्षती भयो जुन क्षती सानो तपस्या र लगावले पुरा गन सम्भव छैन। “कोही नगरोस प्रेम अमर प्रेमको मूल्य कहाँ छ…” यो गित नै उहाँको लागी अन्तिम गित बन्न पुग्यो भने पाटनको मंगलबजारमा आयोजित कार्यक्रम नै उहाँको अन्तिम सांगितिक कार्यक्रम हुन पुग्यो।भक्तराज आचार्य माथी हमला भए पछीका दिनहरुमा उहाँको परिवारले के कस्ता दु:ख र संकटहरु झेल्नु पर्यो त्यसको यहाँ बयान गरेर साध्य नै छैन। सधै उहाँको घरमा आईरहने देखी लिएर धेरैले त्यो बेला आचार्य परिवारको साथ छाडीदिए। जुन मानिसहरु उहाँको पछी–पछी लाग्थे त्यो समयपछी आएर एकपटक भेट्न समेत आएनन र बलेको आगो ताप्ने रहेछन भन्ने कुराको पुष्टी गरिदिए। त्यो समय देखी नै संगितको राग र तालमा गुञ्जने त्यो परिवारमा सन्नाटा छायो। त्यस बखत भक्तराज आचार्य र उहाँको परिवारले कती दु:ख देख्नु पर्यो भने करीब १० वर्ष सम्म त्यो परिवारमा हार्मोनियम बजेन र संगित प्रती नै एक प्रकारको वितृष्णा जागेर आयो।“
कस्तो हुनुहुन्छ त उहाँ?
“म एउटा छोराको तर्फ बाट नभई एउता दर्शक र श्रोताको तर्फ बाट भन्दा उहाँ एकदमै सर्वगुण सम्पन्न, मेहनती, स्पष्ट वक्ता 
मान्छे हुनुहुन्छ। उहाँले कहिले पनी झुटो तरिफ गर्नु भएन र अन्यायको विरुद्द जहिले पनी आवाज उठाउनु भयो। अरुले जस्तो दहि चिउरे प्रवृती र सेतो लाई कालो भन्ने बानी उहाँको थिएन त्यसकै कारण कति जना उहाँको दुश्मन बने। अहिले सम्झँदा लाग्छ यदी बुबा त्यती बेला झुकेको भए सायद हामीहरुले जुन दुख पायौं त्यो भोग्नु पर्दैनथ्यो र अहिले हामी आर्थिक रुपमा यो भन्दा धेरै माथी पुगिसकेका हुने थियौं होला तर हामी अहिलेको अवस्था देखी नै खुसी छौं र हाम्रो बुबा एकदमै ठिक हुनुहुदो रहेछ भन्ने लाग्छ। यदी बुबा झुकेको भए हामीहरु अली धेरै पैसा त कमाउने थियौं होला तर जुन प्रतिभा अहिले हामीमा निखारिएर आएको छ त्यो सायद नहुन सक्थ्यो र अझै महत्वपूर्ण कुरा हामी आफ्नो बाटो आफै बनाउन सक्ने थिएनौं। उहाँ यती सम्म सत्य बोल्नुहुन्छ कि उहाँले हामीले गरेको काम गलत भए पनी राम्रो छ भनेर कहिले भन्नु हुन्न। उहाँ लाई अहिले पनी सत्य र स्वरुप क्सतो गायक हो भन्यो भने बेसुरा गायक हो नै भन्नु हुन्छ, आफ्नो छोराहरु भनेर राम्रो छ भन्नु हुन्न जसले गर्दा हामीहरु लाई आफ्नो गल्ती सच्याउने ठाउँ मिल्छ र हामीहरु अझै राम्रो गर्ने प्रयास गर्दछौं। उहाँ जे कुरा पनी perfect होस भन्ने चाहानुहुन्छ। त्यो कुराले गर्दा हामीहरु सधै राम्रो गर्न तत्पर हुन्छौं“, स्वरुपराज भन्नुहुन्छ।
एउटा बुबाको रुपमा भक्तराज आचार्य
“उहाँ एकदमै माया गर्ने मान्छे हो तर माया धेरै देखाउनु हुन्न। छोरा–छोरीहरु बाट पनी उहाँ सबै कुरा perfect चाहानुहुन्छ।
कस्तो हुनुहुन्छ त उहाँ?
“म एउटा छोराको तर्फ बाट नभई एउता दर्शक र श्रोताको तर्फ बाट भन्दा उहाँ एकदमै सर्वगुण सम्पन्न, मेहनती, स्पष्ट वक्ता मान्छे हुनुहुन्छ। उहाँले कहिले पनी झुटो तरिफ गर्नु भएन र अन्यायको विरुद्द जहिले पनी आवाज उठाउनु भयो। अरुले जस्तो दहि चिउरे प्रवृती र सेतो लाई कालो भन्ने बानी उहाँको थिएन त्यसकै कारण कति जना उहाँको दुश्मन बने। अहिले सम्झँदा लाग्छ यदी बुबा त्यती बेला झुकेको भए सायद हामीहरुले जुन दुख पायौं त्यो भोग्नु पर्दैनथ्यो र अहिले हामी आर्थिक रुपमा यो भन्दा धेरै माथी पुगिसकेका हुने थियौं होला तर हामी अहिलेको अवस्था देखी नै खुसी छौं र हाम्रो बुबा एकदमै ठिक हुनुहुदो रहेछ भन्ने लाग्छ। यदी बुबा झुकेको भए हामीहरु अली धेरै पैसा त कमाउने थियौं होला तर जुन प्रतिभा अहिले हामीमा निखारिएर आएको छ त्यो सायद नहुन सक्थ्यो र अझै महत्वपूर्ण कुरा हामी आफ्नो बाटो आफै बनाउन सक्ने थिएनौं। उहाँ यती सम्म सत्य बोल्नुहुन्छ कि उहाँले हामीले गरेको काम गलत भए पनी राम्रो छ भनेर कहिले भन्नु हुन्न। उहाँ लाई अहिले पनी सत्य र स्वरुप क्सतो गायक हो भन्यो भने बेसुरा गायक हो नै भन्नु हुन्छ, आफ्नो छोराहरु भनेर राम्रो छ भन्नु हुन्न जसले गर्दा हामीहरु लाई आफ्नो गल्ती सच्याउने ठाउँ मिल्छ र हामीहरु अझै राम्रो गर्ने प्रयास गर्दछौं। उहाँ जे कुरा पनी perfect होस भन्ने चाहानुहुन्छ। त्यो कुराले गर्दा हामीहरु सधै राम्रो गर्न तत्पर हुन्छौं“, स्वरुपराज भन्नुहुन्छ।एउटा बुबाको रुपमा भक्तराज आचार्य
“उहाँ एकदमै माया गर्ने मान्छे हो तर माया धेरै देखाउनु हुन्न। छोरा–छोरीहरु बाट पनी उहाँ सबै कुरा perfect चाहानुहुन्छ।
अर्को कुरा उहाँ एकदमै सफा–सुग्गर मनपराउने मानिस हो र उहाँको आफ्नै दैनिकी हुन्छ। एउटा बुबा र आमाको रुपमा उहाँहरु एकदमै सही हुनुहुन्छ। हामीहरु लाइ यो कुरामा गर्व छ कि हामीहरु भक्तराज आचार्यको परिवारमा जन्म लियौं र एउटा राम्रो संस्कार पायौं। हामीहरुले आफ्नो आमा बुबा बाट धेरै राम्रो संस्कार पाएका छौं जुन हाम्रो भावी पिंढीमा सार्नै पर्दछ“, स्वरुपको भनाई छ।
सम्मान र पुरस्कारहरु:
–भजन शिरोमणी
–गोरखा दक्षिण बाहु
–त्रिशक्ती पट्ट (पहिलो)
–विरेन्द्र–ऐश्वर्या सेवा पदक
–राष्ट्रिय प्रतिभा पुरस्कार
–छिन्नलता पुरस्कार
–ईमेज एफ. एम. लाईफ टाईम एचिभमेन्ट अवार्ड
–हिट्स एफ. एम. लाईफ टाईम अचिभमेन्ट अवार्ड…..आदी।
एल्बमहरु:
1.भक्तराज आचार्यका आधुनिक गितहरु
2.समर्पण भाग–१/भाग–२
3.हजार सपना(सि.डी.)
4.जहाँ छन बुद्दका आँखा..
5.भगवान
अहिलेको उहाँको जिवन
सधै संगितमा व्यस्त रहने भक्तराज आचार्यको अहिलेको जिवन भने नितान्त भिन्न छ। अहिले उहाँ त्यती बाहिर निस्कनु हुन्न न त कुनै सम्मन कार्यक्रममा नै जान रुचाउनु हुन्छ। अहिले उहाँको दैनिकी सामान्य रहेको छ। आजकाल घरवरी परीको सर–सफाई र आफ्नो नियमित काम हरुमै दिन बित्छ। कहिले काही गित संगित पनी सुन्ने उहाँको बानी छ तर अहिलेका आधुनिक मानिने गायक र गित भने उहाँको प्राथमिकतामा कहिले पर्दैनन। उहाँले गुलाम अली, सफकत अली खाँ आदीका गित सुन्न मनपराउनुहुन्छ। यस बाहेक उहाँको सपना पुरा गर्न लागि पर्नु भएका उहाँका दुई छोराहरु सत्यराज आचार्य र स्वरुपराज आचार्यलाई गित संगितको ’boutमा ज्ञान दिनु पनी उहांको दैनिकी हो। अहिले पनी सत्य–स्वरुपका जुन गित बजारमा आउँछन ति गितमा पहिले उहाँको सिग्नेचर भएर मात्र आउँछन।
अब किताब र फिल्ममा
नेपाली संगितको लागी अतुलनिय योगदान गर्नु भएका आचार्यको ’boutमा उहाँका छोराहरु सत्यराज आचार्य र स्वरुपराज आचार्यले एउटा किताब प्रकाशित गर्ने तयारी गरिरहनु भएको छ। त्यो किताबमा उहाँको ’boutमा धेरै कुरा जान्न सकिन्छ र किताब भक्तराज आचार्यको हातबाट एउटा विषेश कार्यक्रममा विमोचन गरीने छ। यस बाहेक उहाँको जिवन कथामा आधारित भएर फिल्म पनी बन्ने तयारीमा छ जसको निर्देशन प्रशान्त रसाईलीले गर्दै हुनुहुन्छ।
र, अन्त्यमा:
भक्तराज आचार्यको रुपमा नेपाली सांगितिक फाँटमा उदाएको ताराको स्वरमा अब रेकर्ड भएका गितहरु मात्र भए पनी उहाँको सपना पुरा गर्न सत्यराज आचार्य र स्वरुपराज आचार्य दिलो ज्यान दिएर लागिपर्नु भएको छ। यस ’bout स्वरुपराजको यस्तो भनाई छ, “हामीहरु बुबाको सपना पुरा गर्न कुनै कसार बाँकी राख्ने छैनौं र अहिले पनी हामीहरुले बुबाको सपना पुरा गर्ने प्रयास गर्दै छौं यस काममा कति सफलता मिल्छ या मिल्दैन त्यो त हामी भन्न सक्दैनौं तर बुबाले गित संगित बाट टाढा भए पछी नेपाली संगितको क्षेत्रमा जुन खाडल परेको छ त्यो खाडल सकेसम्म पुर्ने प्रयास जारी राख्ने छौ र यो काममा जिवनभर लागि रहने छौं“।भक्तराज आचार्यले आफ्नो पुरा जिवनभर नेपाली गित संगितलाई सेवा गर्न पाएको भए सायद अहिले हाम्रो संगितको स्तर यो भन्दा धेरै माथी पुगिसक्ने थियो तर दुर्भाग्य त्यो हुन सकेन तर उहाँको सपना पुरा गर्न लागिपर्नु भएका दुई गायकहरु सत्यराज आचार्य र स्वरुपराज आचार्यलाई त्यो स्थान हासिल गर्ने सु–अवसर मिलोस हाम्रो पनी शुभकामना!
विवाहको मौसम चलिरह“दा स्थानीय बजारमा यो साता सुनको मूल्यमा उच्च वृद्धि भएको छ । यो साता सुनको मूल्य प्रतितोला साढे २९ हजार रुपैया“ नाघेको नेपाल सुनचा“दी व्यवसायी संघले जनाएको छ । स्थानीय बजारमा साताको सुरुमा भन्दा अन्त्यतिर पहेंलो धातुको मूल्य तोलामा झन्डै २ हजार रुपैया“ नाघेको हो । अन्तर्रर्ााट्रय बजारको मूल्य पछ्याउ“दै स्थानीय बजारमा सुनको मूल्य अक्कासिएको छ । ‘अन्तर्रर्ााट्रय बजारमा गतसाता प्रतिऔन्स सुनको मूल्य ९ सय ४२ अमेरिकी डलर थियो,’ संघले भनेको छ, ‘यो शुक्रबार बढेर औन्समा ९ सय ७२ अमेरीकी डलर नाघ्यो ।’ अमेरिकी डलर नेपाली रुपैया“को दा“जोमा मजबुत हुनु भाउ बढ्नुको अर्को कारण हो । डलरमा किनबेच हुने भएकाले रुपैया“ कमजोर हु“दा सुन मह“गो पर्छ । यस्तै विश्व सेयर बजारका लगानीकर्ता सुनमा लगानी गर्न आर्कषित भएकाले पनि माग बढेर सुनको मूल्य बढेको हो । संघका अनुसार आइतबार प्रति दस ग्राम सुनको मूल्य २७ हजार ९ सय -प्रति दस ग्राम २३ हजार ९ सय २०) रुपैया“ थियो । बिहीबार सुनको मूल्य सबैभन्दा उच्च विन्दुमा पुग्यो । ‘बिहीबार प्रतितोला सुनको मूल्य २९ हजार ६ सय ३ -प्रतिऔन्स २५ हजार ३ सय ८०) रुपैया“ कायम भयो,’ संंघले भनेको छ, ‘गत शुक्रबार प्रतितोला मूल्य २७ हजार ८ सय १ -प्रति दस ग्राममा २३ हजार ८ सय ३५) रुपैया“ थियो ।’ साताको दोस्रो दिन सोमबार अघिल्लो दिनभन्दा मूल्यमा सामान्य गिरावट आएको छ । संघका अनुसार सोमबार प्रति दस ग्राम सुनको मूल्य २३ हजार ८ सय ८० रुपैया“ कायम भयो । मंगलबार अघिल्लो दिनभन्दा उच्च वृद्धि भई प्रति दस ग्राम पहे“लो धातुको मूल्य २४ हजार ३ सय ५० रुपैया“ पुग्यो । बुधबार प्रति दस ग्राम सुन २५ हजार रुपैया“मा किनबेच भएको थियो । बिहीबार ऐतिहासिक भाउ कायम गरेको सुनको कारोबार मूल्य शुक्रबार दस ग्राममा २५ हजार २ सय ५ रुपैया“ निर्धारण भयो । यो साता स्थानीय बजारमा चा“दीको भाउसमेत उल्लेख्य बढेको छ । आइतबार प्रति दस ग्राम चा“दीको मूल्य ३ सय ४३ रुपैया“ रहेकोमा शुक्रबार बढेर ३ सय ६० रुपैया“ पुग्यो । बिहीबार प्रति दस ग्राममा ३ सय ६२ रुपैया“सम्म थियो ।
श्रोत : कान्तिपुर अन्लाइन डट कम
-राजु राई
यो गीत मिती २०६५ फाल्गुन ६ गते लेखिएको हो ।
आज त म धेरै धेरै टाढा जादै छु
बिदा देउ ए मेरी प्रियसी !
हाँसी देउ एक पटक ए मेरी प्रियसी !
अलबिदा …. अलबिदा ….
सकिन यो जनममा तिम्रो सिउदो रङाउन
सकिन तिम्रो सुख दु:खमा साथ दिन
माफी मागी आज धेरै टाढा जादै छु
बिदा देउ ए मेरी प्रियसी !
हाँसी देउ एक पटक ए मेरी प्रियसी !
अलबिदा …. अलबिदा ….
तिमीलाई दिएका मेरा ती कसम ती बाचा
पुनर्जन्ममा पुरा गर्ने मेरो तिमीलाई छ बाचा
तर आज त म धेरै टाढा जादै छु
बिदा देउ ए मेरी प्रियसी !
हाँसी देउ एक पटक ए मेरी प्रियसी !
अलबिदा …. अलबिदा ….
-राजु राई
यो गीत मिती २०६५ भदौ २५ गते लेखिएको हो ।
भन्छौ भने तिमी म यो संसार छोडि दिन्छु
तिमीले दिएका हरेक घाउ मुटुमा सजाइ दिन्छु
हास्नु परेमा हासी दिन्छु रुनु परेमा रोइ दिन्छु
यो जीवन तिम्रो लागि साची दिन्छु
कयौ चोटहरु छातीमा लिइ यताउता भौतारी रहेछु
कहाँ छिन् उनी भनि वरिपरि तिमीलाई खोजी रहेछु
तिमी नै भन अब म के गरू
तिमीलाई हसाउ या आँफैमा हराउ
बाच्नुको कुनै अर्थ छैन जहाँ बेदना लुकेको छ
मर्नुको अर्थ छैन जहाँ बिछोड लेखिएको छ
तिमी नै भन अब म के गरू
तिम्रो लागि बाचु या तिम्रो लागि मरू
राजु राईको ब्लग 
मित्रहरुको अमूल्य सुझाबहरु