“गन्तब्य हिन यात्रा”

– पुरुशोत्तम सुबेदी,
बेल्जियम

हतार हतारमा दौडियको छ त्यो खुब जागरिलो राजनीतिक ज्यामी दाई सुटकेस हातमा छफोन साथमा छ -गर्दै हेल्लो उ आफ्नै ताल मा दैडियको छ जहाँ गय पनि जो संग भेटे पनि भन्छ उ हतारमा छु समय छैन म लागें है त :खै कुन्नी के का लागि हो उसले एउटा पेस्तोल पनि बोकेको छ उसले शायद आत्मा सुरक्षाको लागि होला राज्यलाई ग्र्याबिल गर्ने ठेक्का लियको छ उसले आज। तर खेताला भनेजस्ता पायको छैन । बेला बखत घुर्की पनि दिने गर्छ -मलाई मात्रै के को कर ? तर हतारियको छ बिकास गर्न टाउकोमा रातो फिता कसेर । पुरानै हसिया हथौडा गैंची बेल्चा खिया लागेका हतियारले नयाँ नेपाल को चत्कार देखाउने जादुको छडि लियर रातको निद हराम गरेको छ दिनको भोक बिर्सेको छ उसले । नयाँ बनाउन पुरानो भत्काइ दियो तर फोहोरको डंगुर फ्याक्ने जगै देखेन उसले ।

फोहोरको थुप्रो माथि नयाँ नेपाल को जग बसाउने जमर्को गर्छ उसले । उ आँफै एउटा इन्जिनियर पनि हो तर अपुरो इन्जिनियर परेछ क्यारे नयाँ नेपालको नक्सा कोर्नै सकेन । पुरानो नेपाल भत्कायर फोहोरको डंगुर फ्यांक्ने जगै नबनाइ नयाँ नेपाल को थालनि गर्�यो उसले । उसले बम प्रयोग गर्�यो रसी प्रयोग गर्�यो गोली प्रयोग गर्�यो खुंडा खुकुरी प्रयोग गर्�यो काम लाग्ने जिनिस घर बाहिर निकालेन बेकारका जिनिस आगोमा हालेन । अहिले आबस्यक जिनिस पुरियर गय -अनाबस्यक जिनिसले नयाँ नेपालको जगमा डिस्टर्ब गरेको छ । उसलाई थाहा छ योअनाबस्यक चिज हो तर उसले फाल्ने ठाउँ पायको छैन । फोहोर फाल्न पनि बिशेष ब्यबस्थिती स्थान को खोजिमा छ किनकी उ आँफै फोहोरको डंगुर हो ।