अनायसै, तिम्रा सम्झनाले दुखाइ दियो यो छाती
सोच्छु, तिमीसँग भेट नभएको नै जाती
किन किन अनिर्णित कथा गुथ्या थ्यो यो मनले
तिमी सँग यो नजर नजुधेको नै जाती
आधीहुरी झै हलचल ल्याइ दियो त्यो सानो भेटले
दोबाटोमा हाम्रो भेट नभएको नै जाती
टुट्नु नै थियो त सम्पनाहरु किन सपना देख्नु
मेरा हर सपनामा तिमी नआएको नै जाती
बुझेर हो य नबुझेर तिमीले लत्याइ झै देखे
अब देखि मैले तिमीलाई नदेखेको नै जाती
राजु राई
०५-०४-२०१७
– राजु राई
यो लेख मिती २०६५ माघ १७ गते लेखिएको हो ।
म एक दिन मोतिगडाको बस प्रतिक्षालयमा बस कहिले आउला भनी बसको इन्तजारमा बसी रहेको थिए । मेरा अरु साथीहरु आफ्नै धुनमा गफ गरी रहेको थियो । त मलाई किन हो किन आज त्यति रौश थिएन जती हिजोका दिनमा थियो । अचानक मेरो आँखा आफु अगाडि भएको रोडको खाडल तिर ध्यानाकर्षण हुन पुग्यो । छाती भरि खाडलहरु बोकेको रोडलाई देखेर मैले खिस्स हास्न मन लाग्यो र हासे पनि । मलाई अचम्म लाग्यो जब म प्रति पनि त्यो रोडले खिसी गर्दै हास्यो । “किन हासेको नि ?” भनेर मैले रोडलाई सोधे । जवाफको सवाल दिनु त कहाँ हो कहाँ उल्टै मलाई प्रश्न तेर्साइ दियो । “तिमी चाँही म माथि किन हासेको नि ।” म अलि असामन्जस्यमा परे । खास त त्यो रोडको हबिगत देखेर हासेको थिए । त्यही पनि मैले वास्तबिक कुरा नै बताए । “तिम्रो यो अवस्था देखेर मैले आफ्नो हासोलाई रोक्न सकिन ।””यसमा हास्नु पर्ने कुरा नै के छ र ? कहिले तिमीले आफुलाई नियालेर हेरेको छौ ?” एक्कासी मेरो हासो रोकियो त्यो कुरा सुन्ना साथ । कता कता मुटु भित्र नै काँडाले घोचे जस्तो भयो । अनी मैले आफुलाई मजाले नियालेर हेरे – भित्री बाहिरी सबै चिरफार गर्न थाले । त्यति खेर मैले आफुलाई वास्तबिक रुपमा त्यो रोड जस्तै नै पाए । कही ब्यथा, कही बेदना अनी कती सपना र बिपनाको सही धरातल, सबै नै मैले राम्ररी मुल्याङ्कन गर्न थाले आफ्नो यथार्थ जीवनको ।
त्यति नै खेर एउटा भलादमीले मुखमा भएको पन प्याच्च त्यही नै थुकी दियो । मलाई त्यो रोडले टुलुटुलु हेरी रहयो । मैले उसको आँखामा हियर, उ त आँखा भरि पानीका थोपाहरु जमाइ रहेको थियो । उ माथि मलाई दया पलाएर आयो । अनी मलाई पान खाएर थुक्ने मान्छेलाई गाली गर्लौज गर्न मन लाग्यो, तर मैले गर्न सकिन किनकी उ पनि म जस्तै मान्छे थियो, जसलाई संसारको समाजदार् र बुद्धिमान मानिएको छ । उ भन्दै थियो “यी हेर संसारको सबै भन्दा बुद्धिमानी प्राणीहरुको बुद्धी यस्तो छ ।” मेरो मनमा कसिलो पेच पर्यो । आखिरमा म पनि त्यही बर्गमा पर्थे ।
“तिमीलाई मान्छेहरुको कुन कुन बानीहरु मन पर्दैन्?” मैले उसलाई सोधे । त्यति मात्रा के सोधेको थिए, नजिकै चिया पसले दिदीले एक बाल्टी फोहोर पानी फ्यात्त रोड तिर फ्याकी दियो । उसले आफुतिर नियालेर हेर्यो साथमा मलाई पनि ईशारा गर्दै आफ्नो छाती भरि फ्यालिएको फोहोर देखाउन थाल्यो । एकदमै नमिठो गन्ध आई रहेको थियो । मैले आफ्नो नाक खुम्चाउन थाले । त्यो देखेर रोडले म प्रति मुसुक्क हाँस्दै भन्यो “किन तिमीले आफ्नो नाक कुम्चाएको नि?” मैले नाक बन्दै भने “एकदमै नमिठो गन्ध आई रहेको छ, त्यसैले” “हो मलाई मान्छेको यस्तो किसिमको बानी मन पर्दैन ।” उसले के भन्न खोजेको हो मैले रामरी बुझे ।
मैले फेरी उसलाई सोधे “यो तिम्रो छाती भरि खाल्डा र खुल्डी छ, तिमीलाई यो देखेर पिर लाग्दैन ।” उ गललल हाँस्दै भन्यो “लाग्छ नि, तर लागेर केही फाईदा छैन । यहाँ कसलाई फुर्सद छ र हाम्रो मर्म सुन्ने?” निकै थाके जस्तो भयो रोड । मैले उसलाई पून: सोधे “तिमिलाई कस्तो मान्छे मन पर्दैन ?” त्यति नै खेर नजिकैबाट एउटा पल्सर बाईक निकै ठूलो आवाज गर्दै उ माथि गुड्यो । बाइकमा चड्ने मान्छे निकै सुटेड बुटेड थियो । त्यो देख्ने बितिक्कै रोडले त्यो मान्छे प्रति अन्कित गर्दै भन्यो “मलाई यस्तो मान्छे मन पर्दैन ।” म आश्चर्यमा परे उसको त्यो कुरा सुनेर र भने “किन नि ?” त्यो मान्छे शहरको एकदमै नाम चलेको ब्यक्तिहरु मध्येको एक थियो । अझ भन्ने हो भने त मेरो लागि त्यो मान्छे निकै आदरणीय थियो । “यही मान्छे हो, जसले मेरो यस्तो हबिगत बनाएको” मैले उसको कुराको सार नै पाउन सकिन “तिमी यो के भन्दै छौ । यो मान्छे त हाम्रो शहरको एकदमै गन्यमान्य मान्छे हो । तिमी कसरी यस्तो गर्न सक्छौ यो मान्छेको ’boutमा ।” त्यस पछि रोडले मलाई सबै ब्रितान्त सुनाए । कुरा के थियो भने उसको निर्माण कार्य हुँदा यो मान्छे नै ठेकेदार थियो रे अनि उसको निर्माण भएको ३ साल पनि भएको छैन, आज उसको हालत यस्तो छ । यस्तो कुरा सुनेर त्यो मान्छे प्रतिको मेरो हेराइको दृष्टिकोण पनि एकाएक फेरिएर आयो । अहिले म त्यो मान्छेलाई किन हो किन एकदमै घ्रिणाले हेर्न थाले ।
“हिजो सम्म यो के थियो र? केही पनि थिएन । बस एउटा गाउ थियो, अहिले सबैले यो ठाउलाई शहरको रुपमा हेर्न थालेको छ । बत्ती, बिजुली, सुबिधा सबै आएको छ । तर मेरो अवस्था हेर त ।” वास्तबमा उसको कुरा सही थियो । “तिमी आँफै भन त म कती दुखी छु । के तिमीले अनुमान लगाउन सक्छौ ? के यहाँको मान्छेहरुको कहिले दिमाग फिर्ने ?”
पर बाट बसको हर्नको आवाज आयो । मेरो सबै साथीहरु दौड्दै बस चड्न थालयो । मैले पनि त्यती खेर रोडसँग बिदा मागेर बस चाडन थालए । तर मेरो मन भरी अनेकौ सवालहरु डेरा जमाइ सकेको थियो, न त त्यसको मसँग कुनै जवाफ नै थियो न त कुनै उपाय् नै । म चुप चाप बस चढे । तर मैले त्यो रोडलाई झ्यालअबाट हेरी रहे । उसले पनि मलाई हेरी नै रहेको थियो ।
Once there was a blind girl, She used to hate every one except her Boy friend. She always used to say I’ll mary you, if I could see you. Suddenly some one donated eyes to that Girl and now she was able to see every thing. She was shock to see that her Boy Friend was also blind. Boy Friend asked will you marry me now? She simply refused & boy turn back with lot of tears by saying Just TAKE CARE OF MY EYES……………!
राजु राईको ब्लग 
मित्रहरुको अमूल्य सुझाबहरु